Święty Stanisław Kostka był polskim jezuitą, żyjącym w XVI wieku, który mimo bardzo młodego wieku stał się symbolem duchowej dojrzałości, determinacji i całkowitego oddania Bogu. Urodził się w grudniu 1550 roku w Rostkowie koło Przasnysza, w zamożnej rodzinie szlacheckiej herbu Dąbrowa. Zmarł 15 sierpnia 1568 roku w Rzymie, mając zaledwie 17 lat. Jego krótkie, ale niezwykle intensywne życie duchowe przyniosło mu świętość i trwałe miejsce w historii Kościoła katolickiego.
Młodość i edukacja
Stanisław był synem Jana Kostki, kasztelana zakroczymskiego, i Małgorzaty z Kryskich. Wychowywał się w głęboko religijnym domu, choć jego ojciec był przeciwny myślom syna o życiu zakonnym.
W wieku 14 lat został wysłany wraz ze starszym bratem Pawłem do szkoły jezuickiej w Wiedniu, która była wówczas jedną z najlepszych w Europie. Mimo trudnych warunków, braku wsparcia duchowego i fizycznych cierpień (brat traktował go bardzo surowo), Stanisław prowadził głębokie życie modlitewne i wykazywał wielką pobożność oraz dojrzałość duchową.
Mistyczne doświadczenia i cudowne uzdrowienie
W czasie pobytu w Wiedniu, Stanisław ciężko zachorował i był bliski śmierci. Przebywając w domu protestanckiego luteranina, nie miał dostępu do sakramentów. Według przekazów, w czasie choroby miał wizję św. Barbary, która przyniosła mu Komunię Świętą, a następnie Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus, która oznajmiła mu, że wyzdrowieje i wstąpi do zakonu jezuitów. Wkrótce cudownie ozdrowiał, co uznano za nadprzyrodzoną interwencję.
Ucieczka i wstąpienie do jezuitów
Rodzina Stanisława, zwłaszcza ojciec, była przeciwna jego planom wstąpienia do zakonu. Gdy jezuici w Wiedniu odmówili mu przyjęcia bez zgody rodziców, Stanisław postanowił uciec i udać się pieszo do Rzymu. Przebył ponad 1000 kilometrów w przebraniu pielgrzyma, przez Niemcy i Szwajcarię, aż dotarł do stolicy chrześcijaństwa.
W Rzymie przyjął go generał zakonu jezuitów, św. Franciszek Borgiasz, który – poruszony głęboką pobożnością i determinacją młodzieńca – zgodził się przyjąć go do nowicjatu w Domu św. Andrzeja.
Życie zakonne i śmierć
W nowicjacie Stanisław przeżył zaledwie 10 miesięcy, ale jego życie było intensywne duchowo. Odznaczał się wyjątkową pokorą, żarliwością modlitewną i umartwieniem. Zmarł niespodziewanie w święto Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny – 15 sierpnia 1568 roku – po krótkiej chorobie, którą sam wcześniej przeczuł. Miał wówczas 17 lat.
Jego śmierć była otoczona atmosferą świętości – współbracia opisywali go jako młodzieńca „pełnego nieba”, który osiągnął mistyczne zjednoczenie z Bogiem.
Kult i kanonizacja
Kult św. Stanisława rozwinął się bardzo szybko. Już w 1605 roku papież Paweł V ogłosił go błogosławionym, a 31 grudnia 1726 roku papież Benedykt XIII dokonał jego kanonizacji.
W ikonografii często ukazywany jest jako młodzieniec w stroju jezuickim, z lilią – symbolem czystości – oraz z Dzieciątkiem Jezus lub Matką Bożą, nawiązując do jego mistycznych wizji.
Wspomnienie liturgiczne św. Stanisława Kostki obchodzone jest w Polsce 18 września, natomiast w kalendarzu powszechnym – 13 listopada (wspomnienie błogosławionych i świętych jezuitów).
Patronat
Święty Stanisław Kostka jest:
-
Patronem Polski,
-
Patronem młodzieży, szczególnie młodzieży szkolnej i studiującej,
-
Patronem nowicjuszy jezuickich,
-
Patronem dzieci i ministrantów,
-
Patronem archidiecezji warszawskiej, łódzkiej i płockiej oraz licznych szkół katolickich w Polsce.
Dziedzictwo duchowe
Św. Stanisław Kostka jest wzorem odwagi w dążeniu do świętości, mimo przeciwności ze strony rodziny, społeczeństwa i własnych słabości. Jego życie pokazuje, że wiek nie jest przeszkodą dla świętości, a szczera i głęboka relacja z Bogiem może prowadzić do heroizmu nawet u nastolatka.
Jego słynne motto „Ad maiora natus sum” („Do wyższych rzeczy zostałem stworzony”) do dziś inspiruje młodych katolików do życia w prawdzie, czystości i odwadze duchowej.
Zdjęcie w artykule: Św. Stanisław Kostka T. J. : umarł 15/8 1568 w Rzymie, Domena Publiczna, https://polona.pl/item-view/20184965-a411-4a04-b2a4-a39bb77980ee?page=0