Święta Kinga (Kunegunda) to jedna z najbardziej znanych świętych kobiet w historii Polski i Węgier. Była księżniczką węgierską, żoną księcia sandomierskiego i krakowskiego Bolesława Wstydliwego, fundatorką klasztorów, opiekunką ubogich, a później klaryską i mistyczką. Jest czczona zarówno w Kościele katolickim, jak i greckokatolickim. Jej życie to świadectwo heroicznej czystości, pokory i miłości do Boga i ludzi.
Święta Kinga — pochodzenie i dzieciństwo
Kinga urodziła się w 1234 roku na Węgrzech jako córka króla węgierskiego Beli IV z dynastii Arpadów i Marii Laskaris, cesarzówny bizantyjskiej. Pochodziła z niezwykle religijnej i wpływowej rodziny. Była siostrą św. Małgorzaty Węgierskiej i bł. Jolanty oraz bratanicą św. Elżbiety Węgierskiej. Od najmłodszych lat wychowywano ją w duchu pobożności, wrażliwości na potrzeby ubogich i życia w czystości.
Małżeństwo z Bolesławem Wstydliwym
W wieku ok. 5 lat została zaręczona z Bolesławem Wstydliwym, synem księcia Leszka Białego. Małżeństwo zostało zawarte, gdy miała około 12 lat. Oboje złożyli śluby czystości i żyli jako małżeństwo dziewicze, poświęcając swoje życie modlitwie, dobroczynności i trosce o poddanych.
Jako księżna, Kinga wspierała rozwój Kościoła, fundowała klasztory (m.in. klarysek w Starym Sączu), budowała szpitale i wspierała działalność misyjną oraz edukacyjną. Pomagała ofiarom najazdów tatarskich, wspierała odbudowę zniszczonych miast i wsi, działała na rzecz pokoju i pojednania między możnymi.
Legenda o pierścieniu i sól z Wieliczki
Z osobą Świętej Kingi związana jest znana legenda o soli w Wieliczce. Gdy wychodziła za mąż, miała poprosić ojca o dar dla swojego przyszłego narodu – sól, której w Polsce brakowało. Król Bela IV podarował jej sól z kopalni w Marmarosz. Kinga wrzuciła swój pierścień zaręczynowy do szybu tej kopalni, a kiedy przybyła do Polski, cudownie odnaleziono go w bryle soli wydobytej w Wieliczce. Dzięki temu legenda przypisuje jej odkrycie pokładów soli w Małopolsce.
Życie zakonne i śmierć
Po śmierci męża w 1279 roku Kinga zrezygnowała z władzy i majątku i wstąpiła do klasztoru klarysek w Starym Sączu, który sama wcześniej ufundowała. Tam żyła w ubóstwie i modlitwie, pełniąc najniższe posługi. Zasłynęła z pokory, surowego życia i daru kontemplacji. Zmarła 24 lipca 1292 roku, otoczona czcią sióstr zakonnych i ludu.
Beatyfikacja i kanonizacja
Beatyfikowana została w 1690 roku przez papieża Aleksandra VIII, a kanonizowana 16 czerwca 1999 roku w Starym Sączu przez papieża Jana Pawła II, który nazwał ją „prawdziwym skarbem Polski i Węgier”.
Wspomnienie liturgiczne
W Kościele katolickim wspomnienie liturgiczne św. Kingi obchodzone jest 24 lipca. W niektórych regionach Polski dzień ten ma charakter uroczystości, szczególnie w diecezjach tarnowskiej i krakowskiej.
Święta Kinga — patronka
Święta Kinga jest:
-
Patronką Polski i Litwy,
-
Patronką górników soli i pracowników kopalni,
-
Opiekunką Małopolski i regionu sądeckiego,
-
Patronką ludzi oddanych służbie społecznej i miłosierdziu,
-
Patronką młodych dziewcząt pragnących życia w czystości,
-
Patronką zgromadzenia sióstr klarysek.
Ikonografia
W sztuce przedstawiana jest jako młoda księżna lub zakonnica w habicie klaryski, często z modelem kościoła, pierścieniem, a także z bryłą soli lub szybem kopalni, co nawiązuje do wspomnianej legendy. Niekiedy trzyma lilię – symbol czystości.
Znaczenie i duchowe dziedzictwo
Święta Kinga pozostaje wzorem zjednoczenia życia władczego z życiem duchowym, pokazując, że możliwe jest służenie innym w każdej sytuacji. Jej oddanie Chrystusowi, rezygnacja z bogactw i władzy oraz głęboka pokora czynią z niej jedną z najważniejszych postaci kobiecych w historii Kościoła w Polsce.
W czasach, gdy świat szuka inspirujących kobiet-świętych, Kinga pozostaje aktualna – jako wzór czystości, troski o innych i duchowej dojrzałości, również dla dzisiejszych pokoleń.
Zdjęcie w artykule: Fl. Cynk. Odkrycie żup solnych w Bochni przez św. Kingę, Domena Publiczna, https://polona.pl/item-view/be993f73-a2e1-4bc3-92b8-3b3f444455c4?page=0