Święta Klara z Asyżu (łac. Clara, wł. Chiara), urodzona około 1194 roku w Asyżu we Włoszech, była współczesną i duchową towarzyszką św. Franciszka z Asyżu. Pochodziła z arystokratycznej rodziny – jej ojciec był wpływowym kupcem. Pomimo bogactwa i wygód życia, Klara wybrała życie w ubóstwie, poświęcając się Bogu i bliźnim.
Jest założycielką zakonu Ubogich Pań, zwanych później klaryskami (Ordo Sanctae Clarae – OSC), jednej z najważniejszych żeńskich wspólnot zakonnych w Kościele katolickim, której idea opiera się na radykalnym ubóstwie i kontemplacji.
Zmarła 11 sierpnia 1253 roku, a kanonizowana została w 1255 roku przez papieża Aleksandra IV. Jej kult rozprzestrzenił się bardzo szybko i trwa do dziś.
Życie i powołanie
Klara pochodziła z bogatej i wpływowej rodziny, wychowywała się w luksusie. Mimo to już jako nastolatka przeżyła głębokie duchowe nawrócenie pod wpływem nauk i życia św. Franciszka, którego poznała około 1211 roku.
W 1212 roku, mając około 18 lat, potajemnie uciekła z rodzinnego domu do kościoła Świętego Damiana w Asyżu, gdzie przyjęła śluby ubóstwa i czystości. Święty Franciszek stał się jej duchowym przewodnikiem.
Klara wraz z pierwszymi towarzyszkami założyła wspólnotę, która miała żyć w całkowitym ubóstwie, modlitwie i służbie Bogu. Reguła ich życia zakazywała posiadania własności i koncentrowała się na całkowitym zaufaniu do Bożej opatrzności.
Zakon Świętej Klary – klaryski
Zakon powstał jako odpowiedź na pragnienie życia w radykalnym ubóstwie i kontemplacji. W przeciwieństwie do franciszkanów, klaryski prowadziły życie bardziej zamknięte i kontemplacyjne, podkreślając ascezę i modlitwę.
Początkowo mieszkanki żyły w klasztorze przy kościele Świętego Damiana, gdzie z czasem powstały pierwsze reguły zatwierdzone przez papieża Innocentego III, a następnie papieża Urbana IV.
Zakon klarysek rozwijał się w Europie, powstawały liczne klasztory, które do dziś są miejscami modlitwy i kontemplacji.
Cuda i ważne wydarzenia w życiu Klary
Święta Klara znana jest z wielu cudów i niezwykłych wydarzeń:
- W czasie najazdu wojsk cesarza Fryderyka II na Asyż (rok 1240), Klara miała modlitwą obronić klasztor przed zniszczeniem – według tradycji wyciągnęła monstrancję z Najświętszym Sakramentem, a napastnicy wycofali się, nie atakując klasztoru.
- Mimo choroby i słabości fizycznej Klara prowadziła duchowość pełną pokoju i odwagi, dając przykład wytrwałości.
- Była autorką pierwszej reguły zakonu napisanej przez kobietę, zatwierdzonej przez papieża bez żadnych zmian, co było ewenementem w średniowieczu.
Śmierć i kanonizacja
Św. Klara zmarła 11 sierpnia 1253 roku w klasztorze w Asyżu. Już dwa lata później papież Aleksander IV ogłosił ją świętą.
Jej ciało spoczywa w bazylice Świętej Klary w Asyżu, która jest celem licznych pielgrzymek.
Patronat
Święta Klara z Asyżu jest patronką:
- telewizji, mediów i nadawców radiowych (z uwagi na legendę, że podczas choroby oglądała obraz Mszy św. odprawianej w oddalonym miejscu – swojego „okna” duchowego „transmisji”),
- osób chorych i cierpiących,
- ubogich,
- mieszkanek zakonów klauzurowych,
- Asyżu i Umbrii,
- oświetlenia elektrycznego i elektryków (symboliczne odniesienie do światła duchowego).
Ikonografia
Na obrazach i rzeźbach św. Klara zwykle ukazywana jest w prostym habicie klaryskim, trzymając monstrancję lub lampę oliwną, symbolizujące jej duchową światłość i cud obrony klasztoru.
Dziedzictwo
Święta Klara z Asyżu pozostawiła po sobie nie tylko duchową wspólnotę zakonną, ale także wzór życia pełnego prostoty, modlitwy i odwagi w realizacji powołania.
Zakon klarysek istnieje do dziś i jest obecny na wszystkich kontynentach, nadal żyjąc regułą ubóstwa i kontemplacji.
Jej postać inspiruje nie tylko osoby zakonne, ale i świeckich, którzy pragną głębokiego życia duchowego opartego na zaufaniu Bogu i służbie bliźnim.
Zdjęcie w artykule: Santa Clara ahuyentando a los infieles con la Eucaristía, Isidoro Arredondo, Domena Publiczna, https://commons.wikimedia.org/wiki/File%3AArredondo-santa_clara.jpg?